Ik ben een vrouw van 41 jaar en al ruim 20 jaar in het bezit van een rijbewijs. Ik reed altijd zonder enige vorm van angst o.a. via de snelweg overal naar toe. Zeven jaar geleden heb ik een verkeersongeluk gehad. Ik zat in de auto met mijn twee kleine kinderen en ben toen op de snelweg van achteren aangereden door een auto, maar gelukkig bleef het alleen bij blikschade en had vanaf dat moment wel een klein beetje snelweg angst ontwikkeld. Totdat ik twee jaar geleden totaal onverwachts ‘s avonds op de snelweg een paniekaanval kreeg. Het zweet brak me letterlijk uit, begon hevig te trillen en verslapte totaal. Ik wist toen niet wat me overkwam… Dit resulteerde erin dat ik vanaf dat moment niet meer over de snelweg durfde te rijden en een fobie had ontwikkeld voor alles harder dan 100 km per uur over de snelweg en angst in bochten naar links. Zodra ik af en toe toch probeerde op de snelweg te gaan rijden, kreeg ik direct weer een paniekaanval. Ik ben via mijn huisarts gespecialiseerde hulp gaan zoeken. Ik ben bij een psycholoog geweest, heb EMDR gevolgd maar helaas verbeterde dit mijn situatie niet. Helaas heeft dit traject te lang geduurd, zo’n 1 ½ jaar. Toen ben ik vorige week zelf via internet gaan zoeken en zo de rijschool van Annet Elsenaar tegengekomen. Ik heb direct contact met haar opgenomen en ze liet er geen gras overgroeien, 4 dagen later had ze namelijk al een plaatsje voor mij gereserveerd. Oooo wat vond ik het spannend… Annet heeft mij thuis opgehaald en eerst even met mij gesproken over mijn angsten, toen zijn we rustig gaan rijden. En uiteraard de snelweg op. Tijdens mijn eerste rit over de snelweg kreeg ik weer een paniekaanval, ik was zo bang om de controle/macht over de auto te verliezen. Annet bleef rustig op mij inpraten en gaf diverse adviezen en liet mij ervaren dat ik zelfs op de snelweg op een recht stuk met mijn handen los, met 120 km per uur gewoon rechtdoor bleef rijden en niet van de weg afschoot. We zijn toen een parkeerplaats opgaan zoeken en ze heeft haar NLP methode toegepast en weer een aantal adviezen gegeven. Daarna zijn we weer de snelweg opgereden en echt waar, ik heb zonder enige angst over de snelweg gereden, en zelfs in een bocht naar links met 120 km per uur een vrachtwagen ingehaald. En dit al na 1 les!!! Als iemand mij vorige week had verteld dat ik gisteren  via de snelweg met 120 km per uur in een bocht een vrachtwagen in zou gaan halen dan had ik die persoon echt niet geloofd, maar het is mij dankzij Annet tocht echt gelukt! Diezelfde middag heb ik alleen een afstand van 10 km snelweg gereden en vandaag weer een afstand van 30 km snelweg zonder angst! Annet ik wil je enorm bedanken, zonder jou was het mij niet gelukt!

Op mijn 32ste jaar heb ik in ongeveer 20 uur mijn rijbewijs gehaald. Toen naar Frankrijk gereden en nog wat in Nederland. We hadden net een ‘nieuwe’ auto en op een gegeven moment raakte ik bijna iets met de auto. Mijn vriend reageerde hier heftig op, want het was de nieuwe auto! Voor mij was dit een punt van alsjeblieft hier heb je de sleutels, als je zo reageert heb ik geen zin meer. Als ik geen ervaring kan opbouwen in onze auto, dan laat maar. Daarna ruim 8,5 jaar niet meer gereden en stukje bij beetje ging het vertrouwen in mijzelf dat ik het kon verloren en werd tegelijkertijd de stap om het weer te doen steeds groter. Ook is het zo dat in mijn familie meerdere vrouwen hun rijbewijs hebben maar al jaren niet meer rijden. En als laatste klap op de vuurpijl vind ik het echt heel slecht voor het milieu. Dus allemaal punten om niet over de drempel heen te stappen. En gewoon te blijven doen wat ik altijd gedaan heb. Toch groeide afgelopen jaren steeds meer het besef dat ik door niet te rijden wel erg afhankelijk ben en ook voor mijn werk is het toch soms nodig om naar plaatsen te gaan waar de verbinding met het openbaar vervoer slecht is. En daarbij voelde ik de noodzaak om meer vertrouwen in mijzelf te hebben en dit ook door zelf weer achter het stuur te kruipen! Dus besloot ik bijlessen te nemen in de zomervakantie. In totaal na ongeveer 8 uur lessen rij ik weer. Nog steeds met wat gezonde spanning en er zijn nog drempels te nemen maar het voelt goed en ik weet nu dat ik het kan! Daarbij heeft Annet me enorm geholpen, ook door juist het positieve te benadrukken en me veel te laten oefenen met vertrouwd raken met de auto. Ook hebben we in onze eigen auto (weer een andere ‘nieuwe’ oude) gereden wat erg fijn was voor me. want de oude wagens gaan toch soms wat zwaarder etc. Dingen die ik al wist zijn door de rijles gewoon weer bevestigd en laten mij zien dat als ik iets wil je het gewoon moet doen. In het diepe springen is soms de beste manier! Dank Anette en vooral mijzelf voor het nemen van deze stap! Mooie dag en zomergroet, Marije.

Toen mijn beste vriendin in 1992 18 werd, kreeg ze van haar vader geld voor rijlessen als verjaardagscadeau. Ik was verbaasd dat ze zich er heel erg op verheugde en niet kon wachten tot ze achter het stuur zat. Mijn vader vond dat ik het zelf moest betalen dus zo’n cadeau kreeg ik niet. Stiekem vond ik dat helemaal niet erg. Aangezien ik net aan de universiteit was begonnen en mijn bijbaantje op zaterdag alleen genoeg geld opleverde om af en toe een mooi jurkje te kopen had ik genoeg reden om “het moment” uit te stellen totdat ik mijn studie had afgemaakt en een echte baan had.

Het laatste jaar van mijn studie kwam ik in Nederland. Blij was ik toen ik mijn eerste fiets kocht. Als ik ergens niet met openbaar vervoer kon, kon ik fietsen. Wie had een auto nodig?

De jaren gingen voorbij en inmiddels had ik al een paar “echte” banen gehad dus van geldtekort was geen sprake meer. Deze keer maakte ik me wijs dat ik geen tijd had om te lessen. En ik had een OV-kaart en mijn fiets.

Op een gegeven moment werd het voor mij duidelijk dat ik eigenlijk niet durfde te lessen. Ik ben altijd vrij onhandig geweest. En ik wist dat rijden me heel veel moeite zou kosten. Ik wilde niet geconfronteerd worden met het feit dat dit te moeilijk voor mij zou zijn. Ik woonde en werkte in Eindhoven en mijn vriend had een auto. Ik redde me prima, zo.

Maar in 2007 besloot ik dat het toch tijd was om te beginnen. Ik was inmiddels 33, had een goede baan en ik kon geen excuses meer verzinnen. Ik moest beginnen. Iedereen heeft een rijbewijs toch? Hoe moeilijk kan dat zijn? Je hoef toch geen IQ van 160 hebben om dat te leren. Vol goede moed ging ik me aanmelden bij een bekende grote rijschool in Eindhoven.

Al heel snel bleek dat ik helemaal geen talent had. Toen ik merkte dat ik geen talent had en elke les een drama van fouten werd, begon ik de hoop te verliezen. Iedereen kan het. Behalve ik. Twee jaar en drie verschillende rijinstructeurs later werd ik zwanger van mijn eerste kind. Na 80 lessen en twee gezakte examens werd het tijd om te bevallen. Ik moest stoppen. De volgende vier jaar had ik het te druk met werk, kreeg ik nog een tweede kind en had ik deze keer echt geen tijd om te lessen.

Een vriendin van mij kampte met hetzelfde probleem. Ze vond Elsenaar en dankzij Anette haalde ze haar rijbewijs binnen een jaar. Er was toch hoop voor mij, dacht ik. Als het met Anette niet zou lukken, zou het me nooit lukken.

Ik begon de lessen vol goede moed, vier jaar na mijn 80e les. Ze was geduldig, gaf me een goed gevoel en was ervan overtuigd dat ik kon leren rijden, net als iedereen. Nu moest ze mij nog zien te overtuigen.

Ik bleef geen talent hebben, maar het ging langzaam maar zeker beter. Tot de TTT. Ik maakte een paar foutjes en ik kreeg de feedback. Twee weken later ging ik op examen. Weer gezakt. Ik was bang om fouten te maken. Bij elke correctie of opmerking werd ik steeds zenuwachtiger. Ik hoorde het woord “faalangst” voor het eerst. Dit zou kunnen kloppen. Alles wat ik doe, moet goed zijn. Het hoeft niet perfect te zijn, maar minder dan goed is geen optie. Elke minuut een fout maken en daarmee geconfronteerd worden paste niet bij me.

Ook de gedachte dat ik ooit in een auto zou zitten met mijn kinderen en dan zou kunnen verongelukken was ondragelijk voor mij. Het moederinstinct in me zei dat ik mijn kinderen moest beschermen. Met mij in de auto zitten was een groot risico. Anette probeerde me te overtuigen dat de kans dat dat zou gebeuren minimaal was als ik goed zou leren rijden. Er heerste ook nog eens veel stress op mijn werk, en na mijn werkdag moest ik nog naar de les. Ik zag er zo tegenop. De faalangst werd steeds erger. Alles dat ik een paar maanden van tevoren had geleerd raakte ik weer kwijt en het ging weer slecht. Ik kon het gewoon niet. Punt.

En toen gebeurde het. Op een koude decemberdag zat ik in de auto met Anette. Weer zo’n drukke dag achter de rug en ik had moeite om me te concentreren, maakte fout na fout na fout. Ik wilde bijna huilen van de frustratie. Nu hier links, nu hier rechts. En toen zag ik dat we de snelweg op gingen. Dat had ik niet verwacht. De snelweg was nooit mijn favoriet geweest, vooral als je er zonder waarschuwing ineens op moet. Ik werd zo zenuwachtig dat ik geen beweging meer kon maken. Handen op het stuur. Ogen op de weg. Spiegelen ging moeilijk. Ik had het gevoel dat als ik mijn ogen van de weg zou halen om een seconde in de spiegels te kijken, mijn concentratie zou verliezen en een grote fout zou maken. Ademen ging moeilijk. Als ik diep zou ademen zou dat mijn concentratie storen. Ik hoorde de stem van Anette in de verte: “Sonia, midden spiegel, linker buitenspiegelen, nu!”. Ik kon niet reageren. De stem bleef praten, bevelen geven. Maar ik kon het niet. Ik kon niet kijken. Ik kon niet praten. Ik kon geen beslissingen meer nemen. Mijn zintuigen waren bevroren en ik kon alleen maar rechtdoor gaan. Ik dacht steeds “Anette, vindt alsjeblieft een plek waar ik kan stoppen, ik moet op adem komen”. Maar ik kon niet praten.

Ik zat midden in een paniek aanval. Op de snelweg. Ik was doodsbang.

Aan de buitenkant was er niets te merken. Anette vond het zo raar dat ik de basisregels niet volgde. Toen we bij mij thuis kwamen merkte ik dat ze zwaar teleurgesteld was. Misschien niet in mij. Maar vooral in haarzelf. Ik ging niet vooruit. En ik voelde me zo schuldig dat ik haar zo in de steek had gelaten.

Ik kwam thuis. Mijn man en kinderen waren er nog niet. Ik ging direct naar boven, in bad liggen. En huilde en huilde. Ik was nooit in mijn leven zo bang geweest. Wat nu?

Ik ging met kerstvakantie naar mijn familie in Spanje. De 2 weken dat ik las gaven me perspectief. Ik had rust nodig. Terug in Nederland heb ik mijn ervaring met Anette gedeeld. Toen kon ze verder. Ze had deze informatie nodig om me te kunnen helpen.

Veel (van haar vrije!) tijd heeft Anette aan mij besteed. Niet alleen om mij te leren rijden, maar vooral om me te laten zien dat ik wel kon leren rijden. Dat was het moeilijkste. Want hoe overtuig je iemand dat als je de kinderen ergens naartoe rijdt, dat niet automatisch een doodvonnis hoeft te betekenen? Tot mijn verbazing ging het beter. Babystapjes, maar steeds beter. Tot het moment dat ik Anette hoorde bellen met het CBR om een examendatum voor mij aan te vragen. Ineens was ik weer een paar stappen terug. Toen was het heel duidelijk dat ik aan faalangst leed. Het idee alleen al dat ik straks zonder begeleiding een auto zou besturen was me al te veel.

En op een dag gebeurde het. Zomaar. Ik had een goede les. En toen nog één. Meteen heb ik 4 lessen gepland op een week (stel je voor dat het geluk ineens weggaat!) Gelukkig, want het examen zou binnen 2 weken plaatsvinden.

Op 5 juni 2013 ben ik uiteindelijk geslaagd voor mijn rijexamen. Het ging niet foutloos, maar ik reed zonder angst. Zomaar.

Bedankt Anette, want je hebt het mogelijk gemaakt dat ik een “zomaar” gevoel kreeg. Dat was alles wat ik nodig had. Alleen wist ik dat nog niet.

Heel wat jaren leefde ik in de veronderstelling dat ik nooit aan rijlessen zou beginnen. Ik zag er ontzettend tegen op; dacht dat ik het nooit zou kunnen of durven rijden. Ook was ik bang en onzeker om beoordeeld te worden door een instructeur en examinator. Soms legde ik me neer om voor altijd afhankelijk te blijven van het openbaar vervoer, de fiets of van mensen om me heen die me ergens heen brachten. Toch had ik van binnen ook wel de gezonde behoefte om wél een rijbewijs te willen hebben, of het in ieder geval te proberen. Naast alle praktische voordelen zou het ook een grote overwinning voor mezelf zijn. Mijn moeder kwam op een dag – ik was toen 23 jaar- met een bericht over een rijschool in Geldrop: Autorijschool Elsenaar. Bij deze rijschool werkt een instructrice, Anette Elsenaar, die zich gespecialiseerd heeft in het begeleiden van mensen die om wat voor reden dan ook niet graag aan rijlessen beginnen. Na een aantal maanden besloot ik om Anette eens op te bellen omdat het beginnen aan rijlessen steeds meer begon te kriebelen, ook met de wetenschap dat er een rijschool bestaat die misschien perfect bij mij zou passen. Een paar dagen na het telefoontje zat Anette bij mij thuis om elkaar wat beter te leren kennen. Ze stelde me gelijk op mijn gemak. Het was de voorbode van een mentaal proces wat ik ging doormaken. Een week erna was mijn eerste rijles en vanaf die eerste les voelde ik me al vertrouwd bij Anette. Ze benadrukt wat goed gaat en daarnaast geeft ze veel aan dat fouten maken niet erg is. Fouten maken is juist goed. Naast een goede rijinstructrice vond ik Anette ook een erg fijne mental coach. Ik leerde om dingen los te laten. Om het niet erg te vinden om fouten te maken. Bovendien kon ik met Anette openlijk over van alles praten waardoor ik sterk het gevoel kreeg dat ze me écht goed leerde kennen. Mijn rijkunsten werden met de week beter. Niet alleen door de ervaring en door de technische/praktische begeleiding maar ook voor een belangrijk deel door de mentale begeleiding van Anette. Op een gegeven moment merkte ik dat als ik goed in mijn vel zat in de auto, dat ik behoorlijk goed kan rijden. Het zelfvertrouwen groeide en ik had steeds vaker momenten dat ik rustig en zelfverzekerd in de auto zat dan dat ik me onprettig en onzeker voelde. Na de tussentijdse toets werd een datum voor het rijexamen vastgesteld. Anette vertelde meermalig dat ze er vertrouwen in had dat ik zou slagen. In het begin had ik daar zelf nog niet zoveel vertrouwen in maar Anette was oprecht naar me en dus had ze misschien wel gelijk?! Op 31 juli j.l. had ik mijn rijexamen, een faalangstexamen. Op dat moment had ik zo’n 50 rijlessen gehad. Het examen ging erg goed – want ik zat ontspannen achter het stuur – en ik slaagde. Ik kon mijn geluk niet op! Wat een ontzettend grote overwinning had ik behaald. De rol van Anette hierin was heel groot en belangrijk. Zij heeft voor de voorwaarden gezorgd waardoor ik me prettig voel tijdens de rijlessen en ze heeft me in de aanloop naar het examen ervan doen overtuigen dat het goed komt. Is het niet de eerste keer, dan bij de tweede keer. Mijn dank voor Anette en Rijschool Elsenaar is ontzettend groot. Als je me een jaar geleden zou vertellen dat ik over een jaar mijn rijbewijs zou hebben, dan had ik diegene voor gek verklaard. Ik beveel sowieso iedereen rijschool Elsenaar aan, maar met name degenen die om wat voor reden dan ook niet durven te beginnen met rijlessen. Als ik het kan, kun jij het ook! Hartelijke groet, Bart Roos.

Terug in de auto:

Oké, ik had het fel begeerde roze papiertje, maar daar hield ook alles mee op. Sinds 2005 lag-ie bijna gloednieuw in een la. Eventjes was ik ermee op stap geweest, op vakantie naar Duitsland en Tsjechië. Ik scheurde met 140 km per uur over de drukke Autobahn maar in een rustig Tsjechisch boerendorp was het einde oefening. In een bocht naar rechts kwam mijn Volkswagen Polo tot stilstand tegen een vrachtwagen. Een aanrijding dus. Het zicht was goed geweest, maar ik had de tegenligger niet opgemerkt en bovendien de bocht te ruim genomen. Resultaat? De portierdeur was licht ontzet, en ik zwaar ontzet. Daar zat ik, als een zielig vogeltje op de camping. De rest van de reis heb ik het autorijden aan mijn partner overgelaten. Stom natuurlijk, maar dat is allemaal achteraf gepraat. In de jaren erop heb ik nog wel een paar keer lessen genomen. Het autorijden echt weer oppakken deed ik echter niet. Die ene keer dat ik wel in de wagen stapte, maakte ik direct blikschade tijdens het uitparkeren. Wat werd ik voor een type autorijder? Nou, eigenlijk géén autorijder.

Vrijheid, blijheid:

Zonde van het geld en de tijd, maar vooral jammer van de vrijheid die ik op die manier moest missen. Ik ben een absolute voorstander van het openbaar vervoer, maar sommige afgelegen plaatsen bereik je er nu eenmaal niet mee, en ’s nachts kom je ook niet ver. Als niet-autorijder ben je afhankelijk van anderen voor vervoer. Of je organiseert logeerpartijen. Niet kunnen autorijden is ronduit onhandig voor mijn werk. Ik ben freelance reisjournalist en dus veel op stap. Tot op heden heb ik het geluk gehad dat ik voor mijn klussen niet echt een auto nodig had (denk aan stedentrips en wandelreizen) of een collega of chauffeur had die graag de job deed. Maar, eerlijk is eerlijk, bepaalde opdrachten pak je met mijn handicap ook niet snel op. Je ontwijkt ze gewoon heel slim. Toch, als er iets belangrijk voor me is, dan is het mijn vrijheid. Zonder rijvaardigheden ben ik niet zo vrij als ik zou willen en dat besef gaf uiteindelijk de doorslag om zoveel jaren later het autorijden weer op te pakken. Het toeval wilde dat ik toen juist Anette Elsenaar tegen het lijf liep, tijdens een cursus, in ander verband. Het gesprek kwam al snel op mijn autorijverleden. De klik was goed, en met haar sociale en hartelijke persoonlijkheid gaf ze me snel het vertrouwen dat ik heus weer definitief aan de auto kon. In feite was het een kwestie van mindset, niet meer en niet minder. Echt superbang was ik niet, maar wel onzeker want ik wist dat ik echt alle routine en vaardigheden miste. Ik had ze simpelweg nooit opgebouwd.

Auto in de sneeuw:

Met de motivatie zat het dus snor, maar nu die auto nog in. In overleg met Anette verbleef ik een paar dagen lang in Geldrop (ik woon zelf in Leiden) waar ik vele urenblokken intensief met haar aan het toeren ben gegaan. Ik had echt het gevoel bij nul te moeten beginnen. Daar schaamde ik me ook zeker voor. Gelukkig gaf Anette me direct het gevoel dat dat helemaal niet hoefde. Tegelijkertijd was ze zeer duidelijk, kordaat, waar nodig ook streng, over wat er wel en niet in die auto moest gebeuren. Engelengeduld had ze vervolgens met me. Er kwam zo veel op me af, dat ik vaak niet hoorde wat ze zei. Dat kon er blijkbaar niet meer bij in het hoofd. Dus een aantal zaken moest wel meer dan één keer herhaald worden. Bewust met dingen bezig zijn, dat moest ik veel meer gaan doen. Dan zou de rust vanzelf komen. Uiteindelijk viel die eerste dag rijlessen me helemaal niet tegen. Maar toen kwam dag twee. Ik kreeg het flink voor de kiezen. In de vroege ochtend was er in Eindhoven en omgeving een flink pak sneeuw gevallen. Nu kon ik ook nog voelen hoe het was om te slippen (ja, ook mogelijk met winterbanden). Hoewel het mijn opgedane vertrouwen wel weer even een knikje gaf, was het toch goed om het mee te maken. Dat vond Anette en ik eigenlijk ook. Er gebeurde toch niets ernstigs? Dus reed ik door. Nog diezelfde avond liet Anette me naar Vianen rijden. Een uur op de snelweg, in het donker. Waar het kon stond Anette erop dat ik ‘gewoon’ 130 kilometer per uur reed. Ik moest weer voelen hoe dat is.

Alleen in de auto:

De bebouwde kom bleef ik als vanouds het moeilijkst vinden. De derde dag ging wel weer een stuk beter. Kon ik niet een stukje alleen rijden? Anette gaf met die vraag aan dat ze er alle vertrouwen in had dat het goed zou komen met mij. Toch antwoordde ik niet direct positief. Ik wilde er simpelweg niet over nadenken. Ik had buiten Anette gerekend, zo bleek. Ze stapte in een rustige woonwijk simpelweg uit en gaf aan dat ik om een plantsoen moest rijden. Schakelen ging dat eerste spannende moment even wat minder, maar ik deed dat plantsoen en reed later nog een groter rondje in de wijk. Daarbij moest ik Anette zelf weer zien terug te vinden. Al waren het afstanden van niets geweest, toch had ik alleen gereden en dat maakte alle verschil voor mijn gevoel. Dat had Anette voorspeld en ze had gelijk. Met een lijstje met aandachtspunten keerde ik huiswaarts. Eenmaal terug in Leiden regelde ik direct een deelauto (van Greenwheels). Zo zou ik altijd uit rijden kunnen gaan. Ruim een week later waagde ik het erop, een goede vriendin ging mee. Dat werd eerst wat oefenen op een grote parkeerplaats, want het nieuwe autootje was wel wennen. Zo’n benzineding waarbij wegrijden in zijn 1 me niet direct lukte. Toch ben ik snel de echte weg opgegaan. Het was niet leuk dat de motor nadien nog verschillende keren afsloeg, en ik werd er ook nerveus van, maar omdat dat nu even het grootste probleem was, leek de rest me een makkie. Natuurlijk helpt het dat ik hier thuis in een bekende omgeving rijd. Langzaamaan zal ik grotere stukken gaan rijden. Anette moedigt me op afstand nog steeds aan. Mariëtte van Beek.